Obiecałam, więc proszę. Tym razem historia kimona! Miłego czytania :3
Historia kimona we współczesnej postaci rozpoczyna się
w okresie Heian (794r.- 1192r. n.e.) Od tamtej pory
jego kształt taki pozostał.
Zgodnie z tradycją wszystkie kobiece kimona mają ten sam rozmiar. Lecz ubiór można dostosować do figury i wzrostu dzięki zaszewkom i fałdom materiału. Kimono sporządzano z jednej beli tkaniny, przy czym bele miały określone, standardowe rozmiary a do sporządzenia stroju zużywano całą dostępną tkaninę. Wszystkie tradycyjne kimono są szyte ręcznie, a tkanina, której się do tego używa, często jest również wytwarzana i dekorowana
ręcznie. Używa się do tego różnorodnych technik,
takich jak yuzen – substancja chroniąca przed barwieniem sporządzana z pasty ryżowej, shibori oraz malowanie ręczne. Warunkują one rozmieszczenie wzorów na ubiorze oraz to, czy są one pojedyncze, czy powtarzają się wielokrotnie. Wzory, które powtarzają się wielokrotnie na dużej powierzchni sporządza się
przy użyciu techniki yuzen i szablonów.
ciekawostka- W przeszłości kimono często rozdzielało się na części do prania, a następnie zszywało na nowo, by je nosić.
Nowoczesne tkaniny i metody czyszczenia spowodowały
jednak, że obecnie robi się to rzadko. Gdy kimono ma być przechowywane, jego zewnętrzne obrzeża często fastryguje się,
czyli zszywa długim, luźnym ściegiem. Dzięki temu kimono
nie zwija się, nie marszczy i zachowuje układ warstw,
w jaki zostało złożone. W miarę upływu lat wykształcała się
coraz większa różnorodność kolorów, rodzajów stosowanych
tkanin i dodatków, takich jak obi.
Kimono bywają bardzo drogie. Cena kobiecego kimono może przekroczyć 10 tysięcy dolarów, zaś kompletny strój, składający się z kimono, bielizny, obi, skarpet, sandałów i dodatków, może kosztować ponad 20 tysięcy dolarów. Koszty obi mogą wynieść nawet kilka tysięcy dolarów. Na szczęście w praktyce większość kimono posiadanych przez hobbystów lub osoby praktykujące tradycyjną sztukę japońską są znacznie tańsze. Zdarza się, że kimono i bieliznę do niego sporządza się własnoręcznie lub z elementów starego stroju. Tańsze, sporządzane maszynowo tkaniny mogą zaś zastąpić tradycyjny, barwiony ręcznie jedwab. W Japonii intensywnie rozwija się też rynek odzieży używanej. Mimo to kobiece obi są drogie: nawet używane pasy kosztują setki dolarów a dla osoby niedoświadczonej własnoręczne sporządzenie obi jest trudnym zadaniem. Męskie obi, nawet te jedwabne, bywają znacznie tańsze, gdyż są węższe
i krótsze niż te, które noszą kobiety.
Kimono nie wyrzuca się. Stare stroje wykorzystuje się powtórnie
na wiele sposobów: można z nich sporządzić i
haori lub kimono dziecięce; tkaniny można użyć do załatania podobnego kimono, większe części materiału mogą posłużyć do uszycia dodatków, takich jak torebka. Zaś mniejsze – do produkcji toreb lub skrzynek do przechowywania różnych narzędzi, na przykład tych używanych w czasie ceremonialnego parzenia herbaty.
Kimono zniszczone w niższych partiach można założyć
pod hakama, by ukryć uszkodzenie.
W Japonii jest wielu hobbystów kimono, organizuje się też kursy
jego noszenia. Obejmują one dobieranie stroju zależnie od
pory roku, dobieranie wzoru i tkaniny zależnie od okazji,
naukę dopasowywania bielizny i dodatków, wybierania
i zawiązywania obi i inne tematy. Istnieją również kluby
poświęcone kulturze kimono,
takie jak Kimono de Ginza.
Posty o kimono ruszają dalej! Następny post będzie o typach kobiecego kimono ;)
